Odbiór sygnału radiowego

Z punktu widzenia radioastronomii ważny jest odbiór fali, gdyż produkcja kosmicznych fal radiowych odbywa się na innej zasadzie.
 
a) Schemat budowy najprostszego radia:

b) Odbiór fali radiowej przez odbiornik radiowy

1. W antenie pod wpływem fali e-m indukuje się zmienny prąd elektryczny

Najprostszą anteną jest dipol na którym fala e-m tworzy falę stojącą, gdzie długość anteny $L= \lambda / 2$. W ogólnym przypadku może być to dowolna wielokrotność połówki fali.

2. Układ rezonansowy służy do wybrania interesującej nas częstotliwości

Najprostszym układem do tego służącym jest obwód RLC. Częstotliwość rezonansowa dla tego układu wyraża się wzorem: $f_0 = \frac{1}{2\pi LC}$ Modyfikując parametry poszczególnych elementów można wybrać szerokość pasma przewodzenia. Wielkość charakteryzująca tą szerokość jest dobroć i dla układu RLC wyraża się ona wzorem:

$$Q = \frac{f_0}{\Delta f} = \frac{1}{R} \sqrt{\frac{L}{C}}$$

$f_0$ - częstotliwość rezonansowa
$\Delta f$ - różnica częstotliwości dla których natężenie jest równe połowie natężenia max, szerokość pasma
 
Zatem $Q\nearrow$ to szerokość pasma przepuszczanego maleje.

3. Detekcja sygnału

Najprostszym detektorem jest dioda w połączeniu z filtrem odcinającym wysokie częstotliwości. Dioda jest elementem nieliniowym, który przewodzi tylko w jedną stronę, przez co sygnał wyjściowy zawiera prąd, którego średnia wartość jest już różna od zera. Dioda wraz z jej charakterystyką przedstawiona jest na rysunku:

Sygnał wejściowy:

Sygnał po przejściu przez diodę:

Sygnał wyjściowy, po przejściu przez filtr, przepuszczający tylko niskie częstotliwości (czyli mniej więcej wartość średnia sygnału):

4. Zamiana prądu zmiennego na falę dźwiękową

Prąd zmienny płynący przez cewkę, która znajduje się w polu magnetycznym, wywołuje drgania samej cewki, która połączona małymi haczykami z membraną wywołuje jej drgania, a te z kolei wprawiają w ruch cząstki powietrza w wyniku tego powstaje fala dźwiękowa.